PhD Blog’un son yazısında, sosyopat bir kötü kadından Gotham’ın en iyi suçlu profili çıkaran bağımsız araştırmacısına (diyebiliriz) dönüşen Harley Quinn’in yeni Elseworld* hikayesine eğiliyoruz!

Kami Garcia aslında bir roman yazarı. Yazdığı romanlar da genel anlamıyla karanlık, korku ve gizem dolu hikayeler. Çizgi romana Teen Titans Raven’la birlikte geçmiş yazar tabii ki tarzından uzaklaşmamış ve DC’nin Black Label serisinin hakkını vermiş. Açıkçası şu ana kadar okuduğum “black label” hikayeleri arasında gerçekten bu etiketi tam anlamıyla hakkeden tek çizgi roman olduğunu söyleyebilirim. Hem yazar hem de çizerler, etiketin kendilerine sağladığı özgürlüğü ve sansürsüz iş yapabilme rahatlığını doğru şekilde kullanmış. İlk sayıyla ilgili en sevdiğim şey şiddetin ve rahatsız edici görüntülerin olması gerektiği kadar kullanılmış olması. Sadece adında Joker/Harley yazan bir şey ürettiğiniz için her türlü rahatsızlığı yansıtabiliriz rutini beni biraz soğutmaya başlamıştı, Kami Garcia tam buraya önemli bir bar koymuş. Ne eksik ne fazla ilk sayı için bahsettiklerimiz.

Exclusive piyasasından çok sevdiğimiz Mike Mayhew ve Mico Suayan’a geçmeden önce birazcık konuya da değinmek istiyorum. Harley, GCPD ile çalışan serbest bir seri katil experi, davranış analisti ve cinayet psikologu. Buraya kadar normal Harley orijininden farklı olan tek şey Arkham’da değil de GCPD ile çalışması. Böyle baktığımızda “ee ne var işte” diyebiliriz ancak bu sefer Harley onları islah etmeye değil yakalamaya çalışıyor. Ya da en azından polislerin seri katilleri yakalamasına yardımcı. Bu da bizi karakter anlamında bambaşka bir kadını izlemeye götürüyor ki oldukça önemli. Sert, kendi ayakları üstünde duran ve açıkçası oldukça cool bir kadın profili çizilmiş. Bu da doğal olarak akla, eğer Harley & Joker ilişkisi sağlanacaksa ki başlık bunu öneriyor, nasıl olacak da bu kadın Joker tarafından psikolojik olarak kırılabilecek sorusunu getiriyor. Çünkü bildiğimiz Harley tüm PhD.’lerine rağmen aslında öz güveni olmayan, genel bir depresyon halinde ve çıkış noktasını Joker’de arayan modern toplumun hepimize yerleştirdiği yalnızlık hissiyle hareket eden bir karakter. Criminal Sanity’deki Harley ise kendi şeytanları olsa da bundan çok farklı bir karakter.

Bir çizgi romanı iyi yapan şeylerden biri bana kalırsa bilgi vermesi. Özellikle normal etiket fiyatının üstünde bir şey ödüyorsam mutlaka ekstra bir özelliği olmasını beklerim. Bu çizgi romanda da belki biraz yıllardır polisiye film ve dizilerden öğrendiğimiz şeylerin tekrarı olabilir ama sonu “-pat” la biten konularda oldukça güzel akademik açıklamalara sahip. Amerikan tarihindeki ünlü seri katillere de referans yaparak, konunun okuyucunun ilgisini çekmesi sağlıyor. Spoiler vermemek adına bundan sonrasıyla ilgili pek bir şey yazmak istemiyorum çünkü sanırım neyden bahsedersem bahsedeyim artık çizgi romanı anlatmak olacak, o yüzden çizerlere geçiyoruz.

Bildiğiniz gibi enteresan bir şekilde bu çizgi romanın iki tane çizeri var! PhD Collectibles koleksiyonerleri nerenin Mike Mayhew nerenin Mico Suayan tarafından çizildiğini hemen anlayacaktır, ama ExC cover almayanlar için ben yine de biraz bahsetmek istiyorum. Öncellikle bir işi iki kişinin yapması her zaman iyi sonuçlar doğurmaz. Bütünlüğü bozar, farklı olacağım derken içinde her şey olan ama hiç bir şeye benzemeyen kötü bir çorba içerken kendinizi bulabilirsiniz. Ancak Mico ve Mike bu işi oldukça güzel kıvırmışlar. Genellikle Mico Suayan’ın muhteşem kaleminden izlediğimiz hikaye sizi yormaya başladığı anda Mike Mayhew’ün photo-realistik çizimleriyle yepyeni bir pencere açıyor. Açıkçası iki çizeri de çok beğeniyorum ve bu sistemde mükemmel bir işbirliği kurmuşlar. Akış hızında sizi rahatsız eden hiç bir şey yok. Bir yandan da özellikle Mike Mayhew için söylüyorum bunu çünkü Mico Suayan panel çizmeye daha da yetenekli olduğunu hep hissettiriyordu, iç çizim yapmadığı için biraz eleştiriliyor ve merak ediliyordu, işinin hakkını sonuna kadar vermiş. Photo-realistik panel çizimi iyi yapılamazsa çizgi romanda çok ucuz duran bir şey. İyi yapıldığında da bu kitaptaki gibi çizgi romanınızın pek çok hatasını kapatan bir şey. Mike’ın çizimleri fırlayacak gibi neredeyse! Mico Suayan ise özellikle siyah-beyaz panellerde muhteşem bir iş çıkarmış, korkusuz ve kendine güvenen bir çizimi var.

Özetle Joker/Harley Criminal Sanity film izliyormuşçasına okuyabileceğiniz bir çizgi roman. Tek kötü eleştirim ilk sayısının çok absürd şekilde bitmesi. Eminim teknik bir açıklaması vardır bunun da, sayfa sayısı basım süresi falan gibi. Yine ilk paragrafta bahsettiğimi hatırlatmak istiyorum bana kalırsa en iyi Black Label işi. Karanlık bir hikaye anlattığından değil, etiketin kendisine getirdiği rahatlığı ve özgürlüğü en doğru şekilde kullandığı için.

8.5/10